Ξέρεις την απάντηση αλλα έχεις ακόμα μια ελπίδα, ε;

Μόλις ποσταρα για τον συγκεκριμένο. Αλλά αμφιβάλλω ότι θα υπάρξουν σοβαρές ανακατατάξεις, αφού κουμάντο κάνει άλλος.

Παρακολούθησα πρόσφατα ένα πρόγραμμα στον τουρισμό. Τους λένε "επισκέπτες", όχι τουρίστες, και τους ντόπιους υπηρέτες... σορι, οικοδεσποτες ήθελα να πω.

Πιστεύω ότι το θέμα της Μονής της Χώρας και οι δύο το χρησιμοποιουν για εσωτερική κατανάλωση και κανένα πραγματικό ενδιαφέρον δεν έχουν ο ένας για το μνημείο ο άλλος για το τζάμι. Πάντως, γνώμη μου είναι ότι η Ελλάδα, σαν κράτος, και οποιοδήποτε άλλο κράτος, δεν μπορεί να έχει λόγο για το πώς ένα άλλο κράτος διαχειρίζεται τα μνημεία που βρίσκονται στο έδαφός του. Φαντάσου τώρα να θέσει η Τουρκία θέμα για τα οθωμανικά μνημεία στην Ελλάδα. Δεν νομίζω να της άρεσε.

Για να μη πω για το πώς διαχειρίζεται τα μνημεία που βρίσκονται στο δικό της έδαφος η Ελλάδα, με πρώτη κ κυρία την Ακρόπολη και την ανεξέλεγκτη τουριστική της εκμετάλλευση. Πού πήγε τώρα η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, που η καταστροφή που υφίσταται το μνημείο τις τελευταίες δεκαετιες με τις ορδές των τουριστών είναι πολύ μεγαλύτερη από όση υπέστη μέσα σε 2.500 χρόνια; Ακόμη και το φυσικό περιβάλλον είναι πολιτιστική κληρονομιά. Το βλέπουμε να προστάτευεται;

Τα 'πα και ηρέμησα.

Τι τον κάνουμε αυτόν; Ριπορτ;

Χρόνια πολλά σε όλη την ομάδα!

Εγώ τη συλλογική ευθύνη ξέρω ότι την εφαρμοζαν οι Γερμανοί στην Κατοχή.

Ναι, λίγο αργά,, κατέληξα αεροδρόμιο τελικά, αλλά σε ευχαριστώ! Ένα βιβλίο καφέ θα ήταν ό,τι πρέπει, αλλά δεν ήξερα κανένα δυστυχώς. Next time!

Για να μην τη βγάλω στο αεροδρόμιο μέχρι το βράδυ που φεύγει η πτήση μου. Τώρα βρίσκομαι Βασιλίσσης Σοφίας.

Κρίμα ο άνθρωπος.

Πώς ήταν ο μπακαλιάρος; Αν κ πιο πολύ με ενδιαφέρουν τα brownies :P

Ναι, κ εγώ που μπαίνω από το site στο κιν. έχω προβλήματα. Άλλες φορές ανοίγει άλλες όχι.

Καλά, ναι. Δεν το συζητώ. Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ.

Η αισθητή θερμοκρασία. Την έβλεπα παντού αυτή την είδηση κ έπρεπε να φτάσεις στο τέλος των άρθρων για να σου πουν την πραγματική θερμοκρασία και αν. Γύρω στα 40+ τέλος πάντων.

Γενικά, είμαι κατά της δημοσιοποιησης των αυτοκτονιών, αλλά επειδή θίγει αυτό ακριβώς που είπες, την τραγική κατάσταση στην υγεία, κ πιστεύω γι αυτό εδωσε κ τη δημοσιότητα η οικογένεια, γι αυτό το πόσταρα.

Ναι, ουτε εμένα, χωρίς να έχω γνωρίσει, βέβαια, ποτέ κανέναν. Πιο πολύ εντύπωση μου έκανε αυτό για τον ρόλο της γυναίκας κ γι αυτό το έψαξα σε ξένο μέσο. Από ό,τι διάβασα ούτε οι φεμινιστικες ή άλλες προοδευτικές οργανώσεις δεν υποστήριζαν, λέει, το ναι.

Μου αρέσουν τα άρθρα της αυτηνης κ μου κάνει κ εμένα εντύπωση. Το έψαξα τυχαία μόνο κ μόνο επειδή είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει.

Επειδή ΠΘ, είπα να τη βρω κ αλλού την είδηση κ τελικά η αλήθεια δεν είναι ακριβώς ότι είπαν ναι στη συντήρηση

Στο άρθρο γραφει:

Στο νόμο 2971 του 2001 (του υπουργείου Χωροταξίας) που ισχύει έως τώρα και όπως τροποποιήθηκε με τον νόμο 4607/2019 πως αιγιαλός (εκ του αἶγες=κύματα και ἁλός=θάλασσα) είναι «η ζώνη ξηράς που βρέχεται από τη θάλασσα κατά τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της. Ο αιγιαλός αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος της Χώρας, που προστατεύεται από την Πολιτεία, η οποία το διαχειρίζεται, σύμφωνα με τη φύση του και τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του».

Στον νυν νόμο δεν υπάρχει η δεύτερη πρόταση, αφαίρεση που είναι ουσιαστική για το πνεύμα του νόμου -κατά τον ΣΕΠΟΧ.

[...]

Όπως λέει η κυρία Αυγερινού Κολώνια «ο παλιός ορισμός περιείχε την πρόταση πως ο αιγιαλός αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, που προστατεύεται από την Πολιτεία -η οποία το διαχειρίζεται σύμφωνα με τη φύση και τον κοινόχρηστο χαρακτήρα. Η αφαίρεση δεν είναι τυπική, αλλά ουσιαστική για το πνεύμα του νόμου»

Στον καινούργιο νόμο (Μέρος Β, Κεφ. Α, αρθρο 3) όμως δεν φαίνεται να έχει αφαιρεθεί αυτό που γράφει το άρθρο.

α) Αιγιαλός: η ζώνη ξηράς που βρέχεται από τη θάλασσα κατά τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της. Ο αιγιαλός αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος, που προστατεύεται από την Πολιτεία, η οποία το διαχειρίζεται, σύμφωνα με τη φύση του και τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του.